Η φοιτητική ζωή εδώ στη Σαλλονίκη δεν είναι μόνο μαθήματα στα αμφιθέατρα και τα ξενύχτια στην εξεταστική. Δεν είναι ούτε οι σημειώσεις που αλλάζουν αμέτρητα χέρια μέχρι να πάρεις το πολυπόθητο πτυχίο. Δεν είναι η υγρασία που παντρεύεται με τα κόκαλά σου και δεν σε εγκαταλείπει ούτε με τη ζέστη του καλοκαιριού.
Είναι οι άνθρωποι που ακόμη σου χαμογελούν αληθινά. Οι βόλτες στην Νέα Παραλία, οι νέοι έρωτες και τα ατελείωτα ξενύχτια με τους φίλους. Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που θα γνωρίσεις και θα ζήσεις στην Θεσσαλονίκη. Είναι οι ατελείωτες αναμνήσεις της που θα σε συντροφεύουν σε όλη τη μετέπειτα ζωή σου.
Δηλώνω ένοχος: Αν υπάρχει μια πόλη στην οποία θα γυρνούσα ως φοιτητής ξανά και ξανά για να ζήσω πάλι την φοιτητική ζωή, αυτή είναι σίγουρα η Θεσσαλονίκη. Θα μου πεις αξίζει η Θεσσαλονίκη να ξαναπεράσεις τόσο διάβασμα και την αγωνία της εξεταστικής τέσσερις φορές το χρόνο;
Αν το αξίζει λέει! Και για το πτυχίο … και για μεταπτυχιακό … και … Χαλαρά σε το λέω!!!!
Η πραγματική ικανοποίηση που δίνει η φοιτητική ζωή, είναι η αντίληψη ότι μαθαίνεις να επιβιώνεις και να πετυχαίνεις τους στόχους σου, όχι μόνο στα αμφιθέατρα της σχολής αλλά στην καθημερινότητα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις ζώντας σε μια άλλη πόλη.
Στη Θεσσαλονίκη που, όταν ήσουν πιτσιρίκι στο πατρικό είχες βαρεθεί να ακούς για αυτή τη νύφη του Θερμαΐκού κι όλο σκανταλιά ρωτούσες τους μεγάλους: “ Και ήταν καλό παιδί αυτός ο Θερμαϊκός που παντρέψαμε τη Θεσσαλονίκη ή θα μας βγει κανένας άχρηστος από αυτούς του τεντιμπόηδες;”
Και σε κοιτούσε όλο νεύρα η μάνα σου δαγκώνοντας το χείλι μπροστά στις θειάδες σου σαν να σου έλεγε: “Όταν θα πάμε σπίτι θα σε κανονίσω …”
Το ξεχνούσε όμως κι όταν μετά από χρόνια της ανακοίνωσες πως πέρασες στη Θεσσαλονίκη και στη σχολή που ήθελες, το μόνο που έκανε ήταν να βουρκώσει κρυφά και να φουσκώσει σαν το παγόνι για το καμάρι της!
Την άκουσες μόνο να ψελλίζει: Από πάντα την ήθελες τη Θεσσαλονίκη … Με γεια σου λοιπόν!
Αρχίζεις σιγά σιγά να το χωνεύεις πως ετούτη η ξελογιάστρα, η Φτωχομάνα θα γίνει δεύτερη πατρίδα σου σύντομα. Από την αρχή ακόμη, τις πρώτες μέρες που πάτησες το πόδι σου στη συμπρωτεύουσα, με την οικογένεια παρασάγκας να ψάχνεις για το σπίτι που θα στεγάσει τα επόμενα τέσσερα (πέντε, ίσως και έξι) χρόνια της φοιτητικής ζωής σου.
Που μέσα στην ζέστη των πρώτων ημερών του Σεπτεμβρίου ξεποδαριάζεσαι σε δρόμους που ακόμη δεν σου λένε κάτι : Ιασωνίδου, Αγίου Δημητρίου, Σβώλου, Δεσπεραί, Εγνατία, Ολύμπου, Μελενίκου. Μετά όμως κι αφού περάσουν λίγοι μήνες και τα περιγράφεις στις νέες σου παρέες από την σχολή, θα γελάτε όλοι μαζί και θα επιβεβαιώνεται πως “τελικά, όλα εδώ γύρω ήτανε”! Έτσι κάπως ξεκινάει για τους περισσότερους η φοιτητική ζωή στην Θεσσαλονίκη.
Η νέα σου ζωή, η φοιτητική σου ζωή στην Θεσσαλονίκη ξεκινά σε μια πόλη που ζει στους ρυθμούς της Δ.Ε.Θ. και όλοι δέχονται και δίνουν πληροφορίες για τα πάντα. Ενώ τα βράδια – βοηθά που ακόμη ο καιρός έχει ζέστες να δώσει – ακούς μουσικές και νεανικές φωνές να διασχίζουν την Τσιμισκή από την Χ.Α.Ν.Θ. μέχρι και τα δικαστήρια.
Μετά το φθινόπωρο οι πρώτες εξερευνήσεις σου θα ξεκινήσουν με βόλτες στην Νέα Παραλία πριν ακόμη νυχτώσει, βγαίνοντας από τις αίθουσες του Αριστοτελείου ή του Μακεδονίας. Μασουλώντας πασατέμπο με μπύρες στο χέρι ρεφενέ από το περίπτερο για να αντιληφθείς πόσο πανέμορφη είναι αυτή η πόλη και να χαίρεσαι κάθε στιγμή που την επέλεξες για να ζήσεις ως φοιτητικής.
Εδώ στη Θεσσαλονίκη λένε πως “σαν τη Χαλκιδική δεν έχει”, έχει όμως το μεσημεριανό αραχταλάν στις καφετέριες γύρω από τα πανεπιστήμια στη Θεσσαλονίκη που σαν το ζήσεις, είσαι πολύ κοντά στο να σου γίνει καθημερινή συνήθεια, για να μη σου πω λατρεία!
Στο πρόγραμμα φυσικά πριν τα απογευματινά τμήματα στη σχολή, πάντα θα ορίζετε το ραντεβού σας- που αλλού- στην Καμάρα για να κατηφορίσετε την Δημητρίου Γούναρη (Ναυαρίνου για τους παλιούς!) και να ντερλικώσετε πίτσες, χοτ ντογκ και κρέπες!! (αυτό λέτε να εννοούσαν στο πατρικό όταν σου λέγανε: Να προσέχεις τη διατροφή σου εκεί που θα σπουδάσεις! )
Αξέχαστα και τα ξενύχτια στα σπίτια συμφοιτητών με μουσική από το laptop και κρασάκι από τον ψιλικατζή της γωνιάς, που μένει ανοιχτός μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα και πάντα ξέρει ότι πληροφορία κι αν του ζητήσεις: Υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, κλειδαρά , φούρναρη … άσε που κάνει και ντελίβερι άμα βαριέσαι να κατέβεις.
Οι πρώτες απόπειρες μαγειρικής τις Κυριακές, για να διαπιστώσεις μετά την πρώτη καμένη κατσαρόλα, πως σαν το “πίτα γύρο απ’όλα” και μια “γλυκιά κρέπα με μερέντα” στο τελείωμα … δεν έχει.
Γιατί φοιτητική ζωή στην Θεσσαλονίκη σημαίνει και προετοιμασία για την πραγματική ζωή που σε περιμένει εκεί έξω.
Κι όταν αρχίζεις να μαθαίνεις την Θεσσαλονίκη, σου γλυκαίνει την μοναξιά και την απόσταση από την οικογένεια με τα καλοσυνάτα – σχεδόν φιλικά χαμόγελα – όσων ντόπιων γνωρίζεις. Τότε αρχίζεις να την ζεις αυτή την πόλη!
Όταν θα ετοιμάζεσαι να γυρίσεις στο πατρικό για τις διακοπές κι όμως μια ανεξήγητη νοσταλγία θα αρχίζει να σε πιάνει. Αρχίζεις να συγκρίνεις άθελά σου τα βράδια με τους φίλους από το σχολείο με τις νύχτες στην Ικτίνου, στα Λαδάδικα και στη Βαλαωρίτου κι όλο κάτι σαν να σου λείπει … Τους αγαπάς και περνάς καλά, αλλά δεν χάνεις ευκαιρία να τους προσκαλέσεις να έρθουν στη Θεσσαλονίκη να τους δείξεις τα “καλύτερα φιλαράκι, κάθε βράδυ, μέχρι το πρωί!!”
Κι όταν έρχεται η ώρα να επιστρέψεις και γυρνάς στο σπίτι το δικό σου στη Θεσσαλονίκη, παρατάς κλειστή τη βαλίτσα και τρέχεις να κατηφορίσεις στο Λευκό Πύργο, παίρνεις μια βαθιά ανάσα σαλλλλονικιώτικη και αράζεις για ώρες με τον καφέ και το παρεάκι, να ψάχνεις μην άλλαξε κάτι στην πόλη όσο έλειπες.
Δεν το παραδέχεσαι ακόμη ή μάλλον δεν το έχεις καταλάβει, αλλά μέσα σου ξέρεις πως ο χρόνος που θα περνάς στη Θεσσαλονίκη κάνει τη δουλειά του και σε μπλέκει σιγά σιγά στα δίχτυα της, σε ξελογιάζει και σε κάνει Σαλονικιό ή Σαλονικιά. Οι άλλοι το βλέπουν, εσύ όμως κρατάς λίγες αντιστάσεις. Κρυφά καμαρώνεις γιατί είσαι κομμάτι πια αυτής της πόλης, την αγάπησες και σε αγάπησε, σου έδειξε δυσκολίες αλλά και ομορφιές,ξέρεις το κέντρο της αλλά και ότι συμβαίνει τριγύρω. Σηκώνεσαι το πρωί και νιώθεις την υγρασία της αλλά δεν σε πειράζει γιατί το μοιράζεσαι με τόσους πολλούς που όλο τους ενοχλεί, αλλά κανείς δεν φεύγει από τα “τείχη της πόλης”.
Τότε γίνεσαι κι εσύ “καρντασάκι” και “γιαβρί”. Η προφορά ξεχωρίζει με ένα λάμδα λίιιγο πιο βαρύ, το “α,να γεια σου!” βγαίνει αβίαστα στον λόγο σου. “Σουρτουκεύεις” τα στενά της πόλης λέγοντας στους πιο καινούργιους : “Στην Θεσσαλονίκη ΔΕΝ γίνεται να χαθείς! Κατηφόρα και βγαίνεις θάλασσα, ανηφόρα και βρίσκεις τα κάστρα”!
Δεύτερο σπίτι σου είναι πια τα βράδια στη Βαλαωρίτου – σήμα κατατεθέν και απαραίτητη προϋπόθεση της νυχτερινής φοιτητικής ζωής στην Θεσσαλονίκη – στα μπαράκια να σε βρίσκει το ξημέρωμα χορεύοντας. Και πριν συρθείς στο αμφιθέατρο της σχολής (γιατί ακόμη εμφανίζεσαι στο πρωινό μάθημα) καταβροχθίζεις μια μπουγάτσα με κρέμα και μία με τυρί με παγωμένο γάλα κακάο για να “στανιάρεις”.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα που έζησα. Για τις χαρές και τις λύπες στις χαμένες εξεταστικές. Για τους έρωτες που δίνουνε φτερά και για αυτούς που σε πίκραναν κάποιο βράδυ στο Λιμάνι. Για το καρδιοχτύπι την πρώτη μέρα που άρχισες δουλειά και κράτησες στα χέρια σου το πρώτο μεροκάματο, τα δικά σου χρήματα!
Για τις ατελείωτες ώρες διαφωνίας αν το σουβλάκι είναι καλαμάκι, αν η μπουγάτσα είναι πίτα κι αν το φούιτ υπάρχει στο λεξικό αφού κανείς άλλος δεν το λέει έτσι!
Για αυτό ακόμη το “αφού” που δεν ξέρω αν ταιριάζει στο κλείσιμο μιας πρότασης ,μα όλοι άθελά μας το συνηθίσαμε, μας άρεσε και το κολλήσαμε κι εμείς….αφού!!
Για αυτά και άλλα τόσα που θα ζήσεις και θα βρεις εσύ σε αυτή την πόλη. Για αυτό θα διάλεγα ξανά και ξανά να ξαναζήσω την φοιτητική ζωή μου στην Θεσσαλονίκη.