Η θεατρική μεταφορά της νουβέλας «Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;» είναι μια πρόσκληση σε χορό για να βρούμε ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του και μας περιμένει στο Θέατρο Τ στη Θεσσαλονίκη, από την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου έως την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019.
Η ηθοποιός Αννέτα Κορτσαρίδου και ο σκηνοθέτης Μιχάλης Τσουρουνάκης συναντιούνται ξανά και αυτή τη φορά μας προσκαλούν σε «χορό», με την παράσταση «Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;».
Μια ιστορία για τον έρωτα. Τέσσερις άνθρωποι αφήνουν πίσω τους βουνά κι ανέμους και προχωρώντας βήμα προς βήμα μέσα από τη χαρά και τον πόνο, σμίγουν στο τέλος, από δρόμους διαφορετικούς. Μια ιστορία για τη ζωή.
Ο άλλοτε ποιητικός και άλλοτε καθημερινός λόγος της Αξιώτη είναι το όργανο μέσα από το οποίο δίνεται ζωή στην ιστορία τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίοι προχωρούν από το εγώ στο εμείς, αποζητούν να αφήσουν πίσω τη μοναξιά τους και να συνδεθούν μεταξύ τους.
Πρόκειται για μια πρόσκληση σε χορό, σε ένα βαλς υψηλών απαιτήσεων στο οποίο ο καθένας αναζητά τη δική του υπέρβαση, τη δική του «Μαρία» για να εξηγήσει το αίνιγμα που λέγεται ζωή. Οι ήρωες του έργου ψάχνουν τις δικές τους απαντήσεις, προσπαθούν να χαράξουν την πορεία τους και να αφουγκραστούν τα βήματα του διπλανού τους.
Η Άννα, ο Γιάννης, η Μάρθα και η κυρία Θαλή, βουνά κι ανέμους άφησαν πίσω τους, προχώρησαν βήμα προς βήμα, μέσα από τη χαρά και τον πόνο, καθένας διαφορετικά, και στο τέλος σμίξανε μαζί. Άνθρωποι με διαφορετικές πτυχές, χαμένοι μέσα σε θολές πολιτείες, βρίσκουν ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του, απαντώντας στο ερώτημα «Θέλετε να χορέψομε, Μαρία;», πάντα με μία λέξη. Ναι.
Η ιστορία του έρωτα του ανθρώπου, όπου κι αν βρίσκεται «…σ’ ένα οποιοδήποτε μικρό κομματάκι της γης…». Η ιστορία της ζωής.
«Έτρεμα μήπως δεν προλάβω να τα γνωρίσω όλα γύρω μου. Έτρεμα, πάλι, ύστερα, μήπως τελειώσουν όλα και δεν απομείνει τίποτα άλλο για την συνέχεια της ζωής. Αλλά η ζωή είναι μεγάλη και ησύχασα.»
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
Ο λόγος της Αξιώτη είναι ελλειπτικός, συχνά ρυθμικός, με λογικά άλματα και βρίσκεται πολύ κοντά στον προφορικό. Βασικό άξονα του έργου αποτέλεσε η μνήμη και η απόπειρα ανάπλασης του παρελθόντος. Η Αξιώτη εκφράζει το συλλογικό στην αιωνιότητά του, εκφράζει την ασύνειδη μνήμη, αποφεύγοντας τους περιορισμούς της λογικής, αγγίζοντας τα βάθη της ανθρώπινης φύσης.
Μιλάμε για να κρύψουμε αυτό που σκεφτόμαστε. Εμείς εδώ δίνουμε μεγάλη προσοχή σε αυτό που λέγεται, για να φωτίσουμε αυτό που δεν λέγεται.
Μιχάλης Τσουρουνάκης