Λίγο πριν την Κηδεία μου της Ρόζυ Κιου σε σκηνοθεσία Πολυξένη Σπυροπούλου
Πρεμιέρα: Κυριακή 7 Απριλίου 2024
Τι ακριβώς σημαίνει θηλυκότητα; Ποια είναι η ποιότητα-δύναμη-αίσθηση-ταυτότητα-αξία-πλευρά-οντότητα μέσα σε όλα τα άτομα; Σε αυτήν την ερώτηση ψάχνει απάντηση η ηρωίδα του έργου ακριβώς μετά το θάνατό της και λίγο πριν την κηδεία της.
Πρόκειται για έναν αδημοσίευτο κύκλο ποιημάτων που η συγγραφέας έδωσε στη σκηνοθέτιδα το Καλοκαίρι του 2023.
Αυτή η κίνηση ήταν η αρχή ενός διαλόγου που αφορούσε τις δύο ως φυσικά πρόσωπα αλλά και κάθε άλλη θηλυκότητα, εκφρασμένη ή ανέκφραστη. Εν τέλει, πρόκειται για έναν διάλογο ανάμεσα στη θηλυκότητα και στην αρρενωπότητα που κατασκεύασε τον κόσμο έτσι όπως μας παραδόθηκε, τον κόσμο που αυτήν τη στιγμή βράζει.
Στην παράσταση συμβαίνει αυτό που βλέπουμε καθημερινά στη δημόσια σφαίρα, αυτό που πια μπορούμε να αναγνωρίσουμε στις προσωπικές μας ζωές: την βιωματική εμπειρία της θηλυκότητας να αναζητά μια νέα πολιτική υπεράσπισης της ζωής στο σύνολό της.
Για το σύνολο της ανθρωπότητας, η θηλυκότητα αναζητά να γράψει τη δική της γραμματική σε διάλογο με το κοινό. Χωρίς καμιά επιβολή, πέρα από κάθε αυθεντία.
Μπορεί;
Μπορεί!
Η παράσταση:
Στη δράση βλέπουμε ένα αρσενικό σώμα να ενσαρκώνει Αυτήν και παράλληλα δυο θηλυκά σώματα (τη συγγραφέα και τη σκηνοθέτιδα) να λειτουργούν πλανητικά σε τροχιές ενδυναμωτικές δορυφόρου.
Βλέπουμε ένα καμπαρέ. Μαύρο χιούμορ και χρυσόσκονη πασπαλίζει το σκηνικό της κηδείας της ηρωίδας.
Αυτή ενώνει τον ξύπνιο και τον ύπνο μας. Ονειρευόμαστε τον θάνατό μας;
Αυτή μας τραβάει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν δυαδικότητες (βιολογικό φύλο – κοινωνικό φύλο, άντρας – γυναίκα, ζωή – θάνατος, φύση – πολιτισμός, μέρα – νύχτα). Θέλει να επιφέρει μια δίκαιη αρμονία και μια γόνιμη φαντασία, θέλει όλα ταυτόχρονα να τα αγκαλιάσει.
Από τις σημειώσεις της σκηνοθέτιδας:
Ας παίξουμε ένα παιχνίδι… Όπως όταν είμασταν μικρά. Ή αλλιώς, ως ενήλικοι, ας πούμε ότι θανατώσαμε τη θηλυκότητα για να την ανακαλύψουμε. Έτσι όπως ανακαλύπτουμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο τα πράγματα μετά από την απώλειά τους.
Το παιχνίδι μας, λοιπόν, είναι η κηδεία της. Κηδεύεται. Αυτή. Και λίγο πριν την ταφή της αποκαλύπτει ποια κομμάτια της επιθυμεί να ονοματίσει, να εξαγνίσει, να αποχαιρετίσει, να θάψει. Αποκαλύπτει παράλληλα ποια κομμάτια της θέλει να φωτίσει, να λυτρώσει, να εξελίξει.
Mια ηρωίδα σε ένα ποιητικό coming out που περνάει από την εξομολόγηση στην υπέρβαση και μας καλεί να βρούμε πια την εΑυτή εντός μας. Μια θηλυκότητα in progress.
Από τη συγγραφέα, το ποίημα “Απάντηση”
Όσο το σκέφτομαι αρκετά παραδίπλα από τη δύναμη είναι η ομορφιά. Ίσως να έχει την έδρα της πάνω ακριβώς στην αδυναμία. Μπορείς να σηκώσεις τον κόσμο στην πλάτη σου;
Είμαι φτιαγμένη από το ίδιο υλικό που ‘ναι το διάφανο νερό της χιονονιφάδας. Μπορείς με το σώμα σου να ακουμπήσεις τη λάβα του φωτός;
Με τις απώλειές μου προχωράω. Μπορείς να χορτάσεις με γκρίζα βότσαλα; Η πείνα μού έκλεισε το στόμα. Μπορείς μόνο με τούβλα αγάπης να χτίσεις το σπίτι σου;
Πολύ θα ‘θελα να ‘μουν ημίθεα. Πραγματικά, βήμα το βήμα περπατώντας, δε βρήκα απάντηση. Γιατί υπάρχουν και πριονίδια. Ρουφήχτρες πλεξούδες κι ανταύγειες άντε γεια στριφογυριστές.
Υπάρχουν κλιμακοστάσια ατέλειωτα που τους λείπουνε δίχτια, κάδοι σκουπιδιών που μες στη νύχτα παίρνουν φωτιά, καθόλου τυχαία καθόλου στιγμιαία, κάδοι για την ακρίβεια που συντηρούνται φλεγόμενοι, τα ξέρεις, τι άλλο θες, υπάρχουνε άνθρωποι που τους αρέσει να λεν σκύψε και γλύψε.
Συντελεστές:
- Ποίηση Ρόζυ Κιου
- Δραματουργία Πολυξένη Σπυροπούλου, Στέλλα Τενεκετζή
- Εμψύχωση / Σκηνοθεσία Πολυξένη Σπυροπούλου
- Performance Αλέξανδρος Γκουντινάκης
- Μουσική Στέλιος Ντάρας
- Σκηνογραφία / Κοστούμια Μαρία Ξυνοπούλου
- Καλλιτεχνική και τεχνική υποστήριξη Μάριος Μεβουλιώτης
- Διεύθυνση Παραγωγής Στέλλα Τενεκετζή
- Παραγωγή Electra Social Company
Ευχαριστούμε το Studio 29A για την πραγματοποίηση της φωτογράφισης. Ευχαριστούμε τον Βαγγέλη Οικονόμου και το Αβέρτο που φιλοξένησε τις πρόβες