Το έργο εμπνέεται από ακραία κοινωνικά φαινόμενα της σημερινής Ιαπωνίας, μιλάει για το χάος και την απελπισία μέσα στην οποία είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σήμερα, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη.
- Άνθρωποι απελπισμένοι και τελματωμένοι:
- εξαφανίζονται ξαφνικά, φεύγοντας μακριά από την οικογένεια και τους αγαπημένους τους
- πεθαίνουν αιφνίδια ή αυτοκτονούν στο χώρο εργασίας τους
- απομονώνονται για μήνες ή χρόνια στο σπίτι τους
- επιλέγουν την φυλακή από την ανασφάλεια της «έξω» ζωής
- αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην ζωή τους, στο διάσημο δάσος των αυτοκτονιών, Aogikahara.
Το κυρίαρχο ερώτημα που θέτει είναι «αξίζει να ζω έτσι όπως ζω, κι αν όχι, η λύση είναι η παραίτηση ή η μάχη να αλλάξω τη ζωή μου;»
Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητες ιλίγγου, που τα όνειρα χάνονται στο όνομα του κέρδους, που λατρεύονται σαν θεοί οι έννοιες της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, ο άνθρωπος αναρωτιέται: «αξίζει να ζω έτσι όπως ζω, κι αν όχι, η λύση είναι η παραίτηση ή η μάχη να αλλάξω τη ζωή μου;»
Οι ήρωες του σπονδυλωτού έργου, άνθρωποι πολύ εγγύτερα απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε, παλεύουν να εκφράσουν το κομμάτι αυτό του εαυτού τους που ζητά απελπισμένα να βγει από το σκοτάδι, το αδιέξοδο, να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, να μην παραιτηθεί.
Πρόσωπα, που φαινομενικά βρίσκονται πολύ μακριά μας, «σε μια χώρα μακρινή», αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να κατέχουν ακόμα και ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού.
Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται από τον κομπέρ, ο οποίος μάς ζητά να απολαύσουμε αυτές τις «παράξενες και εξωτικές ιστορίες», που δεν έχουν καμία όμως σχέση με τη δική μας πραγματικότητα. Είναι, πράγματι, έτσι;
Το έργο αποτελείται από πέντε αυτοτελείς ιστορίες· καθεμία καταπιάνεται με ένα ακραίο φαινόμενο: άνθρωποι που εξαφανίζονται, άνθρωποι που πεθαίνουν πάνω στη δουλειά, άνθρωποι έγκλειστοι στα σπίτια τους για χρόνια, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες που προσπαθούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους και επιλέγουν να φυλακιστούν, διαπράττοντας μικροαδικήματα, άνθρωποι που βρίσκουν γαλήνη αυτοκτονώντας στο περίφημο «δάσος των αυτοκτονιών».
Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται από τον κομπέρ, ο οποίος μάς ζητά να απολαύσουμε αυτές τις «παράξενες και εξωτικές ιστορίες», που δεν έχουν καμία όμως σχέση με τη δική μας πραγματικότητα. Είναι, πράγματι, έτσι;
Συντελεστές:
- Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
- Σκηνικά- Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
- Σκηνικά: Δανάη Πανά
- Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
- Κίνηση: Λένα Μοσχά
- Φωτισμοί/ Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
- Σχεδιασμός- Kατασκευή μασκών: Μάρθα Φωκά
- Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
- Οργάνωση παραγωγής: Μαρίνα Χατζηιωάννου
- Θεατρικό μακιγιάζ: Μαντώ Καμάρα
- Φωτογραφίες: Mike Rafail (That Long Black Cloud)
- Διανομή:
- Ιορδάνης Αϊβάζογλου (Μοναχός), Ιωάννα Δεμερτζίδου (Σεσίλ), Εμμανουέλα Καμπίτση (Έμμα, Νέα στο σούπερ μάρκετ), Αίγλη Κατσίκη (Φίλιπ, Γυναίκα), Ιωάννα Παγιατάκη (Μάγια, Μανού), Βασίλης Σπυρόπουλος (Νάγκο), Χρίστος Στυλιανού (Ο γέρος), Γιάννης Τομάζος (Υπάλληλος, Νέος στο σούπερ μάρκετ, Κομπέρ), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Ρον, Ο λίγο πιο μεγάλος γέρος)